Princes Street w Edynburgu to obecnie główna ulica miasta. Jest centrum handlowym i komunikacyjnym. Przestrzennie oddziela Stare Miasto od Nowego, które de facto nie jest aż tak nowe, ponieważ powstało w XVIII wieku – było ono nową, planowo założoną dzielnicą, ale o tym napiszę innym razem. Princes Street miała stanowić południową granicę Nowego miasta i być zwrócona na zamek.

Pierwotnie Princes Street miała mieć podrzędne znaczenie i była ulicą mieszkalną. Wraz z powstaniem i rozwojem linii kolejowej zyskała na znaczeniu i stopniowo przekształciła się w główną arterię komunikacyjną i handlową miasta.

1. Ulica powstała na ówczesnych terenach wiejskich.
2. Pierwotnie ulica miała nosić nazwę St Giles Street (patrona Edynburga), jednak król George III nie zgodził się na tę nazwę, ponieważ święty Idzi jest także patronem trędowatych i biedaków, często z marginesu społecznego zamieszkujących najgorsze dzielnice Londynu. To źle się kojarzyło, dlatego też ulicę nazwano Princes Street na cześć królewskich synów – książąt – The Princes.
3. W XIX wieku była to ulica mieszkalna, dopiero na początku XX wieku została przekształcona się w ulicę handlową.
4. Princes Street nie zawsze była tak szeroka – poszerzono ją w XIX wieku kosztem parku, dlatego też obecnie zejścia do parku – Princes Street Gardens od strony północnej są tak strome.
5. Park Princes Street powstał w miejscu dawnego jeziora „Nor Loch„, które zostało osuszone.
6. Park Princes Street Gardens był niegdyś prywatny, wstęp mieli do niego jedynie mieszkańcy ulicy (obecnie na terenie Edynburga wciąż istnieje kilka takich parków – zamkniętych dla ogółu, a dostępnych jedynie dla mieszkańców danej ulicy). Miasto przejęło park pod koniec XIX wieku i udostępniło go dla wszystkich mieszkańców. W parku obowiązywało kilka zakazów np. nie wolno było tam palić papierosów, wyprowadzać psów czy grać w krykieta.  Park jest  nadal zamykany na noc.
7. W Parku Princes Street w 1903 uruchomiono pierwszy na świecie zegar kwiatowy.
8. Przez Park Princes Street miał przebiegać kanał, jednak pomysł zarzucono po wybudowaniu na wschodnim krańcu parku The Moud w 1790 roku .
9. Po południowej stronie ulicy (zgodnie z uchwałą Parlamentu) nie wolno stawiać żadnych budynków, ma to na celu zachowanie widoku na zamek od strony Princes Street i na pozostałą część miasta ze strony zamku i starego miasta.
10. Powyżej poziomu ulicy nie może być żadnych zakładów ani warsztatów, dlatego też np. Princes Mall znajduje się pod ziemią.
11. Po II wojnie światowej powstał pomysł, aby stworzyć drugi poziom ulicy – kładkę biegnącą na wysokości pierwszego pietra, co miało rekompensować brak budynków po południowej stronie i teoretycznie podwoić ilość sklepów. Planu tego nigdy nie wdrożono, jednak pozostałości balkonów można zaobserwować na niektórych budynkach (M&S, dawny BHS), pomostów tych jednak nigdy nie połączono, a projekt zarzucono w latach 70-tych.
12. Większość z wyższych pięter w budynkach stojących przy Princes Street nie jest wykorzystana, stanowią one głównie składy i magazyny dla sklepów znajdujących się poniżej, lub stoją zupełnie puste. Nie są wykorzystywane jako powierzchnie biurowe czy mieszkania, choć powoli zaczyna się to zmieniać.
13. Wynajem powierzchni sklepowej na Princes Street jest bardzo wysoki (~£200/sq foot)
14. W budynku, gdzie obecnie znajduje się księgarnia Waterstones, w latach 1978-88 znajdował się słynny klub gejowski – Fire Island. Klub znany był z bardzo dobrej akustyki i świetnych pokazów świetlnych.
15. Budynek przy obecnym HMV (po lewo, No 131) był niegdyś kinem (Jacey Film Theatre) (1912-1973), które zamknięto przez na wzrost popularności telewizji. Kino znane było ze swego eklektycznego repertuaru, kina niezależnego, kontynentalnego oraz erotycznego. Przez pewien czas w budynku mieścił się sklep GAP, obecnie budynek stoi pusty i czeka na najemcę.
16. Sklep Jenners to edynburski odpowiednik londyńskiego Harrodsa.
17. Na przełomie millenium pojawiły się plany stworzenia podziemnego centrum handlowego na wschodnim krańcu ulicy, (przewidywany koszt £100mln), na pomyśle jednak się skończyło. Obecnie trwają jednak prace rewitalizacyjne dawnego St James Shopping Centre i Hotelu Thistle, które zostały wyburzone. W tym miejscu ma powstać nowe centrum handlowo-rozrywkowe, hotel i apartamenty St. James Edinburgh.
18. Na West End, w miejscu obecnego Caledonian Hotel (Waldorf Astoria), znajdowała się niegdyś stacja kolejowa (1903-1965), a hotel nazywał się Dworcowy. To właśnie dlatego budynek ma dwa wejścia, jedno prowadziło do hotelu (lewe), a drugie na dworzec (prawe). Obecnie oba wejścia prowadzą do hotelowego atrium.
19. Dworzec Weaverly zawdzięcza swoją nazwę powieści sir Waltera Scotta „Weaverly„.
20. Zegar na Hotelu Balmoral (na wschodnim krańcu ulicy) spieszy się o 3 minuty – jest to zamierzone działanie od 1902 roku, mające na uwadze pasażerów spieszących na pociągi na dworcu Weaverly – położonego u stóp hotelu. Zadbano o to, aby podróżni nie spóźniali się na pociągi. Wyjątkiem w funkcjonowaniu zegara jest Sylwester (Hogmany), kiedy to zegar pokazuje prawidłową godzinę.
21. Pierwsza scena kultowego filmu Trainspotting to gonitwa po Princes Street.
22. Princes Street ma bliźniacza ulicę w Dunedin – drugim co do wielkości mieście na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii. Dunedin znaczy po gelicku Edynburg i nowozelandzkie miasto faktycznie w dużej mierze zostało oparte na szkockiej stolicy.